Son tahlilde ülkede siyaset kahvede ortaklı oynanan okeye döndü.
Bir tarafta Cumhur İttifakından AK Parti ve ortağı MHP,
Diğer tarafta Millet ittifakından CHP ve ortağı İYİ Parti.
Buraya kadar oyun kuralları gereği her şey normal. 
Taşlar karılır, zar atılır, okey belirlenir ve ortaklı oyunda taşlar dağıtılırken kime okey gelmiş ise oyuna avantajlı başlar. 
Eşli oyunun en doğru kuralı rakibi sıkı bir markaja almak…
Sonuçta hayat içinde, okey gibi, siyasette bir oyundur, 
Bu tür oyunlarda asıl mesele yancılardır.
Kahveci, yancıları sevse de, oyundakilerden hiç kimse rakip tarafın yancısından haz etmez.
Hele hele bazı yancılar var ki, oyuncu taş atacağı zaman atacağı taş diğer oyuncuya yarıyorsa ayağıyla, eliyle mimikleri ile veya çıkardığı garip sesler ile oyuncuyu rakibe yarayacak taşı atmaktan vaz geçirir veya hiçbir şey yapmasa bile diğer oyuncu bunun hep böyle olduğunu düşünür. 
Sürekli böyle düşünen oyuncu konsantresini kaybeder ve hata yapmaya başlar. 
Bir de yancılar sürekli fazladan masraftır.
Siyasete geri dönersek burada hepimizin bildiği siyaset oyunu, okey oyunundan çok farklı değil…
Yancıların durumuna geçmeden önce ortakların uyumuyla ilgili küçük bir detayı buradan ifade etmenin doğru olacağı inancındayım.
Ortaklar sayısal güç üzerinden birbirlerine üstün gelmek isterlerse başarıyı yakalamaları biraz zor olur, ancak görünen odur ki ortaklar tamda bu aks üzerinden yürüyorlar.
Ortaklardan sayısal açıdan iyi olanın diğerine ’’Senin elin iyi mi? Okeyin var mı yok mu? Durumuna bakmadan sen elini boz, bana oyna.’’ demesi kazanılacak bir oyunu küçük hırslara kurban etmek demektir.
Veya siz okey dönerken ortağınızın el açması gibi…
Bu hatadan mutlaka dönülmelidir.
Yancılara gelince bunlar kahveci dışında kimsenin sevdiği tipler değildir. Bazen bu yancılar birilerinin işine gelseler bile…
Katlanmak gerekiyorsa herkes oyun bitene kadar katlanır.
Ya sonrası?
Sonra her şey oyun tekrar başlayana kadar.
Herkese bol şans...